Oooooh, deze week was onze kleine baby alweer 11 maanden oud! Dat betekent dat de laatste maand van zijn eerste jaar ingegaan is. En man, wat is het cliché, maar oh wat gaat het snel. Veel te snel als je het mij vraagt. Officieel is Jippe natuurlijk nog een baby, maar eigenlijk is er weinig ‘baby’ meer aan. Het is een klein mannetje, een bijna-dreumes die vol op ontdekking is en een echte eigen ‘ik’ aan het ontwikkelen is.
Exact 1 jaar geleden.
Soms heb ik heimwee naar die dikke buik, al voel ik me lichamelijk 1000 x beter nu. Het had iets ‘knus’, iets super speciaals. Iets wat alleen ik kon voelen (en Pris, als ze weer eens een harde trap kreeg hihi), wat helemaal van mij was. Ik vind het zo’n vreemd idee dat dat eigenwijze mannetje gewoon 9 maanden lang in mijn buik heeft gezeten. Me pijnlijke ribben heeft getrapt, m’n buik heeft verandert in een lege gestreepte zak en me letterlijk soms de adem heeft benomen.
De kraamtijd vond ik heerlijk, ik heb zo genoten van die roze wolk. En soms zit ik nog steeds op die roze (blauwe) wolk. Ik wil het moederschap echt niet verheerlijken, want natuurlijk is het naast genieten ook best zwaar en pittig, maar het is het zó waard. Het is elke dag een feestje, Jippe is een onwijs vrolijk kereltje, een echte ontdekker, een ondeugd en een clown.
Wanneer die kleine baby zo’n wijs jongetje is geworden, is mij een raadsel. Uitgebreid terugblikken op het eerste jaar wil ik nog doen, dus deze blogpost ga ik niet te lang maken. Ik wilde gewoon even weten, waar is mijn baby gebleven?
Haha, wat een leuk artikel! Ik kan het mij goed voorstellen dat de tijd voorbij vliegt
Wat groeit jullie mannetje toch hard.