Afgelopen week klaagde ik op Instagram over mijn dikke voeten. Een fijn souvenirtje uit mijn zwangerschap, zeg maar. ‘Gelukkig’ was ik niet de enige en Yasmin klaagde lekker met mij mee. Dit bracht mij echter wel op een idee voor een fijn nieuw ‘klaag’ blogje. Zwangerschapskwaaltjes waar je dus gewoon echt niet meer van afkomt…
Olifantenpoten to the max
Aan het eind van mijn zwangerschap was het lekker warm. Dit in combinatie met een wat hoge bloeddruk zorgde er voor dat ik fijn ging opzetten. M’n vingers en hoofd, maar vooral mijn enkels en voeten. Wat een ramp. Gelukkig waren deze dikke voeten na de bevalling als sneeuw voor de zon verdwenen, jeej! Nou, te vroeg gejuicht dus. De afgelopen weken zetten m’n voeten weer geregeld op, vooral tijdens de warme dagen. En laat dat nou niet echt charmant zijn in m’n open pumps. Om te huilen!
Laat die waterlanders maar komen!
Al eerder schreef ik over die verrekte hormonen die bij het ontzwangeren horen. Nou, niks ontzwangeren. Van die hormonen kom je never meer af. En dan bedoel ik voornamelijk die fijne hormonen die er voor zorgen dat je werkelijk om alles kunt huilen. Helemaal wanneer het om (kleine) kindjes gaat. Programma’s al Met open armen? Laat die waterlanders maar komen! Volgens mij komt dat nooit meer goed. Het moederschap maakt je zachter, toch? Dan ben ik nu een ras-echte softie.
Uuuuh, wat zou ik nou ook alweer doen?
Briefjes, lijstjes, post-its en vooral mijn agenda. Dat zijn mijn beste vrienden. Zonder kom ik de week, wat zeg ik, de dag niet door! Dan vergeet ik de helft, weet ik niet meer welke afspraken ik ook al weer had en wat er op mijn to-do list voor het werk stond. Ik was altijd al een lijstjes freak, maar dit is toch wel van een heel ander kaliber.
Fles in bed, nog eeeeven lekker liggen blijven. ♥ Olifantenpoten ♥ Waterpokken in the house!
Rennen naar het toilet!
Die bekkenbodemspieren he? Die zijn dus helemaal verpest na je zwangerschap. Die leuke oefeningen van de fysio doen wel een beetje hun werk. Maar eerlijk is eerlijk, ik moet eerst even naar het toilet als ik wil trampoline springen, niezen met een volle blaas is paniek en het is rennen geblazen wanneer ik nét iets te lang heb gewacht met naar het toilet gaan. Kom maar door met die Tena’s!
Wát ruik ik nu weer?
Mijn neus was al aardig goed getraind, tijdens mijn zwangerschap werd hij alleen maar beter. En dat is echt niet altijd een pretje. Het vervelende? Dat heb ik dus gewoon nog steeds. Ik klaag me in de rondte. ‘Ruik jij dat dan niet?’ Maar meestal krijg ik weinig bijval. En dat is overigens niet het enige zintuig wat op scherp staat. Het heeft vast iets met moederhormonen te maken, maar ik wordt dus 9 van de 10 keer wakker van elke kik die Jippe geeft. Erg vervelend, want meneer slaapt niet echt stil. En slaap ik er wel eens doorheen? Dan was ik gewoon heeeeeeel erg moe.
Chronisch slaap tekort.
Oké, het laatste punt is niet echt een kwaaltje. Maar slaap heb ik voor mijn zwangerschap en mijn bevalling écht onderschat. Ik heb mijn uurtjes slaap nodig, anders ben ik niet te genieten. Tijden de laatste maanden van mijn zwangerschap sliep ik al niet echt denderend meer, maar tegenwoordig maak ik ook echt minder slaapuren dan ik zou willen. Je staat dag en nacht op scherp. Kind ziek? Zeg maar dag tegen je nachtrust. Doorkomende tanden? Drama gegarandeerd. Te drukke dag? Maak je klaar voor een drukke nacht! Maar goed, dat schijnt er bij te horen? Toch?
Herkenbaar hoor :) Ik heb een halve schoenmaat groter dan voor de zwangerschap, mijn voeten zijn serieus gegroeid. Gek he? En dat emo gedoe heb ik ook veel erger dan voor ik mijn zoontje kreeg. En ja, ik heb slaap nog nooit zo gewaardeerd en gemist sinds mijn moederschap haha. Ik hoor ook letterlijk alles en mijn zoontje is al 2,5 :)
Wat vervelend van je dikke voeten!
Xoxo