Jeetje wat vliegen de weken voorbij! Het is natuurlijk een tijd stil geweest op mijn blog. Dit door de laatste zware loodjes van de zwangerschap, Jippes geboorte en de achtbaan wat ‘mama zijn’ heet. Het leek me leuk om jullie een update te geven over de laatste weken. Jullie hebben de afgelopen maanden zo meegeleefd en uiteraard is het leuk om jullie even bij te praten. Pak er iets lekkers bij, het is een lange update geworden! ;) 

De laatste echte update schreef ik toen ik 31 weken zwanger was en met 36,5 week zwanger vulde ik nog de ‘pregnancy questions‘ in. Hierin was al vrij duidelijk dat ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee was. Dit klinkt misschien vreemd, misschien zelfs wel ‘ondankbaar’, maar ik vond mijn zwangerschap behoorlijk pittig en vooral de laatste loodjes waren zwaar. Ik vond het wel goed, de beeb mocht van mij komen! Uiteraard had ik niet verwacht dat een week later onze Jippe er zou zijn!

De laatste loodjes

Weekendje genieten met beste vriendinnetje – Genieten met Pris van ons ‘laatste vrije weekendje samen’ – 37 weken zwanger

Met 36+4 weken hadden we de liggingsecho en tevens controle. Toen bleek mijn bloeddruk te hoog. Hij zat tegen de grens aan, maar mocht niet hoger worden. Ik bleef onder controle en moest om de dag naar de huisarts om het extra in de gaten te houden. Er zaten geen eiwitten in mijn urine, dus reden tot paniek was er eerst niet. Ik moest me vooral rustig houden en niet te veel doen. Bij de controle op dinsdag, twee dagen later, bleek mijn bloeddruk weer hoger geworden. Ik mocht vanaf dat moment niks meer doen, vreselijk. Ik ging op bed en ben daar ook niet meer af gekomen. Woensdags had ik veel krampen en harde buiken. Die had ik al een aantal weken, maar die dag kwamen ze wel vaak. Achteraf is er toen al wat gaande geweest. Donderdags moest ik weer op controle bij de huisarts en tevens te bloedprikken om het één en ander uit te sluiten. Maar die afspraak hoefde niet meer door te gaan…

De geboorte

Op bed met kruik – Woensdags geteisterd door harde buiken en voorweeën. – ‘s Avonds masseerde Pris mijn buik en benen.

Donderdagochtend vroeg braken mijn vliezen. Omdat de beeb nog niet volledig was ingedaald, moest ik plat blijven liggen en mocht ik alleen van bed om naar de wc te gaan. Mijn bloed werd thuis geprikt (bleek allemaal oke) en de huisarts kwam langs. De dag verliep redelijk rustig en de weeën kwamen langzaam (lees: heel langzaam) op gang. Uiteindelijk heb ik zo’n 12 uur weeën gehad waarvan eigenlijk ‘maar’ ongeveer vijf uur aardig pijnlijk. Pris en ik zijn die dag vooral met zijn tweeën geweest en hebben dus het meeste ‘zelf’ gedaan. Dit vond ik super fijn, De huisarts kwam af en toe om een hoekje kijken en is om half 1 ‘s nachts uiteindelijk gebleven ‘voor het echte werk’. In de nacht van donderdag op vrijdag, om 10 over 2, is Jippe Thom de Kruijff geboren na een pittig laatste uur. Ik kijk met een heel tevreden gevoel terug op de bevalling. Fijn was het zeker niet, maar ik kon het wel handelen. Ik kan met recht zeggen dat ik heel rustig was, ik zat echt in mijn eigen wereldje. Als ik nu foto’s terug zie van de geboorte, is dit ook duidelijk te zien en ook kan ik me niet alles meer 100% herinneren. Alle clichés zijn waar, een bevalling is geen pretje, maar je bent het meeste echt vergeten zodra je kindje er is.

Mama zijn 

Hele trotse mama – voorkant geboortekaartje – worstenvingertjes bij de geboorte!

En toen waren we ineens (weer) mama geworden. Van een prachtig klein kereltje. Al mooi ‘gaaf’ met prachtige kraaloogjes, bolle wangetjes en perfecte vingertjes met (al behoorlijk scherpe) nageltjes. Mijn moeder was donderdag in de loop van de middag al naar het eiland gekomen en was direct na de geboorte ook aanwezig. Zo fijn en een zeer welkome extra steun tijdens al het prettigs wat na de geboorte nog volgt. Verdere details zal ik je besparen. De verpleegkundige ging uiteindelijk om half 5 weg en Jippe lag heerlijk tevreden naast mij te slapen. Wij deden uiteraard geen oog meer dicht. Pris versierde de kamer, hing de vlag uit – want het was inmiddels alweer licht! – en bestelde de geboortekaartjes. Ik kon alleen maar kijken naar ons mooie mannetje en kon niet wachten hem te showen aan familie.

Zuigbehoefte, toch maar een speentje – Met z’n knuffel ‘Siebe’ – Bos haar!

De kraamhulp kwam vrijdagochtend om half 9. Zij is de hele week alleen ‘s ochtends bij ons geweest, omdat Pris ook de hele week vrij was. De kraamweek vond ik heel erg fijn. Knus met alle lieve familie en vrienden en een fijne kraamhulp. Vertroeteld te worden, echt te kunnen genieten van ons nieuwe gezin. Klinkt misschien gek, maar ik vond het één van de mooiste en fijnste weken die ik mee heb mogen maken. Jippe was heel rustig, de borstvoeding kwam goed op gang (auw, stuwing!) en nadat Jippe eerst nogal afviel maakte hij daarna een behoorlijke inhaalslag. De nachten gingen, zeker voor een begin, best aardig. Al draaide (en draait) meneer de dag en nacht regelmatig om. Het is even een omschakeling, maar aan minder slaap wen je best snel.

Voor het eerst een blokje om! – Samen dommelen op de bank ♥

Na de kraamweek wordt natuurlijk alles langzaam weer wat ‘normaal’. Ik voelde me al vrij snel lichamelijk erg goed en mijn bekkenklachten namen meteen heel erg af. Natuurlijk moet ik langzaam opbouwen en oppassen dat ik niet te snel wil, maar inmiddels kan ik alweer lekker aan de wandel. Soms even met een tussenpauze, maar het valt me niks tegen. Alleen de laatste dagen speelt het weer wat op, dus dat betekent dat ik weer even wat gas terug moet nemen. Verder doet Jippe het erg goed. Hij groeit super, is erg tevreden en vrij makkelijk. De nachten gaan ook steeds beter en vannacht sliep ‘ie voor het eerst zo’n vijf uur achter elkaar door (normaal zo’n twee uur)! Buiten de bekende krampjes die af en toe voor wat ongemak en huilbuitjes zorgen, mogen wij niet klagen.

Hap! – Plakken tijdens krampjes en een regeldag – luierkontje en spekbeentjes!

Uiteindelijk is Jippe geboren met 37+3 weken, net op tijd om thuis te mogen bevallen. Precies voor die hele warme dagen. Eigenlijk gewoon op het goede moment! Jippe is inmiddels al weer bijna vijf weken oud en niet meer weg te denken. Je leven staat op zijn kop, alles verandert, je hebt chronisch slaap gebrek en me-time is schaars. En toch… ik zou niet meer anders willen. Mama zijn is genieten!

x Lisanne