Jippe is inmiddels alweer drie jaar oud. Met een peuter in ons gezin is het in ieder geval nooit saai. Met een stiekem gevoel van heimwee kijk ik nog regelmatig de foto’s terug van de eerste weken dat hij net bij ons was. Niet meer weg te denken, zo cliche, maar een leven zonder Jippe kan ik me écht niet meer voorstellen. Ik geniet enorm van het moederschap en alles wat daarbij kijken komt, maar stiekem is het af en toe ook best heel erg pittig. En er zijn best een paar dingen die ik best mis sinds ik moeder ben. En dat mag af en toe best, toch?
Binge-watching
Met stip op één denk ik. Luie (zon)dagen waarop je vanuit je bed op de bank plofte met een kop thee, een dekentje en lekkers binnen handbereik. Pris en ik hadden regelmatig van deze heerlijke luie dagen en dan hadden we Netflix- of film marathons. We hebben heus nog wel eens filmavondjes, of we kijken een serie als Jippe op bed ligt, maar dat is toch anders…
De tijd nemen voor mijn make up.
Voor Jippe er was, was mijn make up routine héél anders dan nu. Als ik nu foto’s terugkijk voor Jippe er was, mis ik wel eens de tijd dat ik nog toffe ooglooks maakte. ’s Ochtends voor het werk was ik alleen verantwoordelijk voor mezelf en kon ik rustig mijn gang gaan. Ik nam dan altijd de tijd om sowieso iets van oogschaduw of eyeliner aan te brengen. Tegenwoordig ga ik met een beetje mascara, wenkbrauwpoeder en soms eyeliner de deur uit. Maar oogschaduw raak ik eigenlijk alleen nog aan bij speciale gelegenheid. Zonde eigenlijk. Misschien toch maar weer eens vaker de tijd nemen.
Spontane dagjes of nachtjes weg.
Hoewel we nog steeds wel proberen om spontane dingen te doen, is dat toch wel echt een stuk minder sinds Jippe er is. We hebben natuurlijk drie grotere kinderen die er ’s weekends niet zijn maar die ook niet meer afhankelijk zijn van ons. Als we besloten een dagje lekker samen op pad te gaan hoefden we eigenlijk met niemand meer rekening te houden.
Samen op stap.
Hoewel ik ook minder behoefte heb om op stap te gaan, mis ik het wel eens om lekker samen op stap te gaan. We doen het nog wel eens, maar ik denk dat je dat per jaar op één hand kunt tellen. Lekker een terrasje pakken ’s avonds, een dansje maken in de kroeg en een drankje drinken zonder je druk te maken over dat er de volgende ochtend weer vroeg iemand naast je bed staat. Oppas vinden is één ding, maar echt uitslapen is er natuurlijk niet meer bij.
Uitslapen!
In navolging van het punt hierboven, maar eigenlijk sowieso… Misschien hetgeen wat ik het meest mis; uitslapen! Dat was eigenlijk al snel na de positieve zwangerschapstest voorbij… En dan bedoel ik niet slapen tot een uur of 10, maar gewoon slapen tot je uitgeslapen bent. Nu hebben we de eerste jaren wel geluk gehad met een baby en dreumes die goed sliep, maar Jippe is tegenwoordig meestal rond 7 uur wakker. Nu mag ik absoluut niet klagen, want hij slaapt nog steeds als de beste, maar soms zou het zo heerlijk zijn om even te kunnen blijven liggen. Pris en ik wisselen elkaar overigens wel eens af hoor, maar dat is toch ook anders.
Tijd voor jezelf.
In de laatste week van de zomervakantie ging Jippe alweer twee ochtenden naar school en had ik nog een weekje vrij. Eén van die ochtenden had ik het rijk helemaal voor mij alleen en dat is voor mij echt uniek. Toen besefte ik me hoe weinig me-time ik eigenlijk heb. Ik pak heus wel een momentje voor mijzelf in het weekend als Jippe ’s middags op bed ligt bijvoorbeeld. Maar regelmatig ben ik dan ook aan het werk of bezig met het huishouden. Af en toe een momentje voor jezelf creëren is toch best belangrijk!
Toch zijn, na alle bovengenoemde punten, alle clichés waar. Ik zou het voor geen goud willen missen en geef al die vrijheid met alle liefde op voor Jippe. Hij is een cadeautje en ik geniet elke dag keihard. En daarbij, kinderen worden groot. Die vrijheid komt vanzelf weer terug. Dus nu geniet ik dubbel en dwars van onze kleine man. Want voor je het weet zijn ze groot en heb je je vrijheid terug. Wedden dat ik dan met ook heimwee terugkijk naar deze tijd?
Geef een antwoord