Een week of twee geleden tagde Pris mij in een gedichtje van Gewoon JIP op Facebook. Nu heeft JIP. altijd rake teksten en prachtig gedichtjes, maar deze liet me even extra nadenken. En… Wat kent Pris me toch goed, want deze kwam binnen. Op een positieve manier, dat dan weer wel. Acht maanden geleden, eind augustus vorig jaar, besloot ik namelijk niet meer af te wachten, maar een sprong in het diepe te nemen. En die sprong werd (en wordt) beloond…

Het gaat om bovenstaand gedicht. Perfect op mij van toepassing… Wanneer je mij al even volgt, weet je dat ik bijna 6 jaar geleden mijn diploma als leerkracht basisonderwijs haalde. Hierna heb ik een jaar full-time gewerkt als juf en dit vond ik heerlijk. Hier had ik voor gewerkt, dit was mijn ding! Helaas was er na dat jaar geen plek meer en ging ik terug de horeca in.

De jaren in de horeca waren fijn en misschien zelfs ook wel even goed voor me. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, heel veel geleerd, mezelf af en toe flink tegengekomen en één ding werd steeds duidelijker; horeca was leuk, maar wat miste ik het onderwijs. Gelukkig kon ik regelmatig invallen om op die manier de ‘feeling’ niet helemaal kwijt te raken. Maar zekerheid in het onderwijs was voorlopig nog niet in zicht.

Tot er vorig jaar augustus, aan het eind van mijn zwangerschapsverlof, een vacature vrij kwam op de middelbare school, hier op het eiland. Als docent Engels. Ik riep altijd dat het voortgezet onderwijs niets voor mij was, maar langzaam kwam ik daar in de jaren daarvoor al wat op terug. Misschien was het toch een gokje waard… Deze vacature kón geen toeval zijn, zo aan het eind van mijn verlof! Ook al had ik me er bij neergelegd en me er op ingesteld dat ik Jippe vooral ’s avonds, in de weekenden en tijdens de feestdagen zou moeten gaan missen, moeilijk vond ik dat wel.

Dus deed ik iets vrij impulsief en iets absoluut niet ‘ik’. Ik begon gelijk met het schrijven van een sollicitatiebrief, informeerde bij een vriend die uiteindelijk ook de switch naar het voortgezet onderwijs had gemaakt en liet mijn brief checken bij een oud-collega. Een dag later was ‘ie verstuurd. Wow…. Dat was eng.

Maar de spannende tijd begon eigenlijk pas daarna. Had ik er überhaupt goed aan gedaan om met mijn Pabo diploma te solliciteren naar een baan waar eigenlijk een tweede graads bevoegdheid voor nodig was? Ik wist dat het mogelijk was, dat het kon… Maar goed, hoe veel kans maakte ik met mijn ‘toch wat weinig ervaring’? Even later mocht ik op gesprek komen (jeej!), verliep het gesprek erg prettig (joehoe!), mocht ik een proefles komen geven (eng!!) en was ik een week later aangenomen (aaaaaaaah!!!!).

Nu acht maanden later, sta ik vier dagen per week voor de klas. Geniet ik met volle teugen, leer ik elke dag meer, ga ik met een glimlach naar mijn werk, kom ik moe maar voldaan thuis en heb ik een hele nieuwe kant van mij zelf ontdekt. Dit is gewoon juist wel helemaal ik! Leuke bijkomstigheid? Ik breng ’s avonds gewoon mijn beeb naar bed en geniet met volle teugen van de weekenden samen. Volgend jaar start ik met een opleiding docent Engels, wat zwaar en pittig gaat worden, maar wat ook een nieuw avontuur is waar ik super veel zin in heb.

Met dit blog wil ik mezelf helemaal niet op een voetstuk plaatsen, maar alleen een stukje terugblikken. Wat ziet mijn leven er in die aantal maanden in eens anders uit! Daarbij wil ik ook een kleine boodschap meegeven. Soms moet je je blik verruimen, verder kijken. Niet afwachten, maar juist op ontdekking en avontuur gaan. Want, als ik dat niet gedaan had, had ik nu niet zo’n toffe baan!

x Lisanne