De angsten van een nieuwe moeder. Ik kon me er nooit zo veel bij voorstellen. De onzekerheden, de kwetsbaarheden en de ‘angsten’. En toch voel ik me als nieuwbakken ouder ineens een stuk kwetsbaarder. Natuurlijk is dit gevoel niet altijd aanwezig, maar toch sluimert het altijd op de achtergrond. Ouderschap maakt je kwetsbaar.
Wanneer je ouder bent, veranderen je prioriteiten. Er is een nieuwe nummer 1; je kindje. Het welbevinden van je kleintje is het allerbelangrijkste. Er mag niets, maar dan ook niets gebeuren… Dit gevoel begint al vanaf het moment dat je ontdekt dat je zwanger bent. Er groeit een baby in jou! En jij bent daar helemaal verantwoordelijk voor. Jij draagt zorgt voor dit nieuwe leven en wil het beschermen en zo gezond mogelijk laten groeien – in hoeverre je hier invloed hebt. Op dat moment besef je nog niet dat deze bezorgdheid om je kindje, deel van jou gaat uitmaken voor de rest van je leven.
Nu Jippe nog een baby is, zijn het ‘kleine’ dingen waar je je zorgen om maakt. Groeit hij goed (ja!)? Eet hij wel goed? Waarom huilt ‘ie? Gaat het wel goed? Heeft ‘ie het warm genoeg? Waarom spuugt hij? Doen wij het als nieuwe ouders goed? Wanneer hij groter wordt, zal hij meer op ontdekkingstocht gaan. Leuk! Maar ook spannend. Want waar ontdekking is, zijn risicovolle situaties. Natuurlijk ga je die zo veel mogelijk uit de weg, maar toch kun je niet alles voorkomen.
Zo gaat meneer tegenwoordig al rollend de kamer rond. Je kunt ‘m bijna niet uit het oog verliezen wanneer hij op de grond ligt te spelen. Hij gaat richting de tafel, bank, box… Allemaal plekken waar hij bijvoorbeeld ook zijn hoofd zou kunnen stoten. Het rollen in de box vindt hij ook erg grappig. Tot hij van de week met zijn voetje vast zat tussen de spijlen, maar wel vrolijk omrolde… Au! Wat een verdriet. Gelukkig viel het mee, maar m’n hart zat wel even in m’n keel toen hij zo hard begon te huilen.
Er komt straks een moment dat het een dreumes wordt wat rond gaat lopen. Dingen uit kasten gaat trekken, omvalt tegen een tafel of zijn vingers tussen de deur krijgt. Over een paar jaar stapt hij voor het eerst op zijn eigen fietsje en ook dat zal gepaard gaan met vallen en opstaan. De eerst keer alleen naar een vriendje, de weg oversteken, touw klimmen en schommelen op school. Pfff, los laten! Gelukkig hoef ik daar voorlopig nog niet aan te denken.
Toch vraag ik me wel eens af, wát in hemelsnaam doe ik als er thuis iets gebeurt en ik alleen thuis ben? Weet ik dan wat ik doen moet? Is dat een oerinstinct of zal ik aan de grond genageld staan? Ik weet het niet en ik hoop dat ik het nooit mee hoeft te maken. En wat nou als er iets gebeurt als wij er niet bij zijn? Of als er iets gebeurt buiten onze schuld om? Ik heb me bijvoorbeeld nog nooit zo kwetsbaar gevoeld in de auto sinds Jippe er bij in zit. Je zorgt dat hij goed en veilig in zijn autostoeltje zit, rijdt veilig… Maar toch ben je op de weg niet alleen zelf verantwoordelijk voor je veiligheid. Ook anderen zijn dat, net zo goed… Ik moet er niet aan denken dat onze kinderen letselschade oplopen. Daarbij zou ik de veroorzaker ook nooit meer recht in de ogen aan kunnen kijken bijvoorbeeld…
Zo maar wat hersenspinsels… Ineens ben je verantwoordelijk voor de veiligheid van jezelf én je kindje. En poeh, dat is soms best even wennen!
chucky1012 zegt
Goed onderwerp.
Want je moet zoveel mogelijk voorkomen maar dat kan met alles.
Fijne dag Xoxo