Vandaag weer eens een blogje van persoonlijke aard. Gewoon omdat ik daar zin in heb, omdat ik iets wil delen. Jippe is inmiddels alweer ruim 6 maanden oud. Een klein mijlpaaltje, want ik mag mezelf alweer een half jaar moeder noemen. Ik geniet van elk moment. De lachjes, de knuffels, de geluidjes… Ik vind het heerlijk. Iets anders waar ik ook erg van geniet en waar ik stiekem best trots op ben, is het feit dat ik Jippe al 6 maanden lang zelf mag voeden. Ja, ik geef nog borstvoeding. En voorlopig wil ik dat nog lekker volhouden.

Het is bijna een standaard vraag, wanneer je net bevallen bent. De eerste vragen en constateringen krijg je al in de kraamweek. ‘Voed je zelf?’ Als je je vervolgens wat meer onder de mensen begeeft, komt ook de vraag regelmatig voorbij. ‘Geef je borstvoeding?’ Eigenlijk reageert iedereen enthousiast, wat fijn dat het lukt!

Ook tijdens de zwangerschap is het, vanzelfsprekend, een onderwerp wat vaak voorbij komt. Kreeg ik de vraag of ik borstvoeding wilde geven, dan antwoordde ik altijd dat ik dat wel wilde proberen. Maar één ding was voor mij heel duidelijk, zodra het een strijd zou worden, zou ik overstappen op de fles. Ik vond (en vind) beide prima. Groter groeien doen ze toch wel. En hoe lang ik borstvoeding wilde geven? Ach, we zullen zien…

PLL kijken tijdens voedingsmarathons in de eerste weken – Vroeg starten met de fles zodat hij aan beide went.

En toen werd Jippe geboren. En ging de borstvoeding als een tiet (ha!). Er veranderde iets. Bij mij werden in ieder geval alle clichés werkelijkheid. Hier wilde ik voor gaan. Ik was (ben) gewoon een echte borstvoedingsmoeder! Overigens wil ik het echt niet mooier maken dan het is. Want zeker in de eerste weken is het keihard werken en vond ik het vooral ook erg vermoeiend. De vrouwen die beweren dat borstvoeding geven in het begin geen pijn doet, liegen snoeihard (of hebben al genoeg eelt gekweekt hihi). Want nee, prettig is het echt niet in het begin. En hoewel ik er nog redelijk goed van af ben gekomen, met wat kleine roofjes en kloofjes, was het echt geen pretje. Gelukkig werd dit in de loop van de tijd beter en werd het daarna pijnloos. Maar een klein baby’tje moet drinken, veel drinken. Dus zeker in de eerste weken had ik soms het idee dat ik alleen maar aan het voeden was. Maar ook dat ging over… De productie kwam goed op gang, werd stabiel en alles liep goed. Nachtvoedingen waren (en zijn) af en toe pittig. Maar hey, het is voor een goed doel!

En dan komt het moment dat er weer gewerkt moet worden. Eén ding wist ik zeker, ik wilde echt nog niet stoppen met de borstvoeding. Ik begon na mijn verlof met een dubbele baan doordat ik vrij plotseling per direct nieuw werk had. Het andere werk was nog niet helemaal voorbij, dus werkte ik de eerste drie weken +/- 60 uur per week. Daarbij kreeg ik ook nog spruw, wat echt behoorlijk pijn deed. Mijn kolf was zeker in die periode mijn beste vriend. Ik dacht, als ik deze drie weken ‘overleef’ dan komt het goed. En dat gebeurde!

Zes weken oud en voor het eerst uit eten! – Lekker bankhangen. 

Inmiddels werk ik vier dagen (of dagdelen) en kan ik mijn dagen precies zo indelen dat ik in mijn middagpauze naar huis ga om te voeden of te kolven. Aanpoten is het wel. Ik eet met Jippe of de kolf aan de borst. Koppel af, veeg m’n mond af en loop de deur weer uit. Hulde aan mijn vrouw trouwens. Mede dankzij het feit dat ze altijd zorgt dat alles klaar staat en me steunt in de keus om borstvoeding te (blijven) geven, lukt het me nog steeds. Jippe krijgt nu natuurlijk ook ander voedsel, waardoor hij wat minder drinkt en steeds minder zal gaan drinken. Dit scheelt ook en daarbij drinkt hij ook zonder zeuren flesvoeding, mocht het eens een keertje niet lukken met kolven. Dat betekent dat borstvoeding en kolven voor mij geen stressvolle bedoening is, waardoor het ook makkelijk gaat denk ik.

Zes maanden verder, geef ik nog steeds borstvoeding. Geen 8 voedingen meer per dag, maar eerder een stuk of 4/5. Ik geniet van het feit dat ik hem nog steeds zelf mag voeden. Het geeft een stukje rust en vooral de momentjes bij het naar bed brengen vind ik heerlijk. Jippe geniet er van. Het geeft hem troost en het was een absolute uitkomst toen hij vorige week voor het eerst écht ziek was.

Cappuccino drinken op het terras. – De zesde ziekte, alleen maar bij mama in bed willen slapen. 

Als mensen nu horen of zien dat ik zelf voed, zijn de reacties wisselend. En hiermee bedoel ik niet zozeer negatief hoor. Ze reageren vooral verbaasd. ‘Geef je nog steeds borstvoeding?’ Er is blijkbaar een groot deel wat na 6 maanden stopt, omdat dat makkelijker is. Reacties die ik veel hoor zijn ‘Jeetje, wat knap!’, ‘Pfff, je moet er maar zin in hebben.’ en ‘Kun je dat combineren dan?’ Terwijl ik er zelf eigenlijk heel anders tegenaan kijk. Ik vind het juist super makkelijk! Als we de deur uit gaan, heb ik altijd wat bij me. Als hij ‘s nachts wakker is en niet meer in slaap komt, slaapt hij na een paar slokken lekker verder. Het biedt troost en is altijd op voorraad. Mensen zijn niet zo zeer meer geïnteresseerd in óf ik borstvoeding geef, maar vooral in hóelang ik nog van plan ben om borstvoeding te geven.

Natuurlijk zijn er ook ‘nadelen’. Borstvoeding geven is plannen. En hoewel Jippe ook flesvoeding accepteert, zit ik vervolgens natuurlijk wel met ‘volle’ borsten. Niet alle kledingstukken zijn praktisch, zo mis ik echt het dragen van leuke jurkjes. Zoogcompressen zijn prioriteit 1 op de boodschappenlijst en voedingsbh’s zijn ronduit lelijk. En het is echt niet altijd pijnloos. Maar al die dingen zijn maar tijdelijk. Voor ik het weet is Jippe groot en heb ik al die ‘vrijheid’ weer. Hoe lang ik nog wil voeden, weet ik niet. Maar in principe is mijn doel voeden tot een jaar. Daarna zien we wel verder . En tot die tijd, blijf ik lekker borstvoeding geven tot ik een ons weeg!

x Lisanne