Chicklits, welke vrouw is er niet dol? Lekker het verstand op nul en heerlijk wegzwijmelen bij romantische verhalen over de hoofdpersoon (vrouw) en die knappe en succesvolle zakenman. Vrouw – man. Dát moest ook anders kunnen, dacht Jessica Maes. Het idee voor een lesbische chicklit was geboren! Afgelopen maart verscheen Mannenpakken/Vrouwenhakken in de boekhandels en ik ontving een exemplaar ter review. Vandaag mijn mening over dit boek!

Mannenpakken/Vrouwenhakken is de eerste Nederlandse en Belgische chicklit. Jessica Maes is dol op chicklits maar kon zich zelden met de hoofdpersonages identificeren aangezien de chicklits meestal over man-vrouw relaties gaan. Jessica Maes valt namelijk op vrouwen. Hier ontstond het idee om een lesbische chicklit te schrijven, maar aangezien ze zelf nogal een chaoot én dyslectisch is, zocht ze een co-auteur. Deze vond ze in Suzanne Slotboom, een columniste en boekrecensente. Samen begonnen ze aan Mannenpakken/Vrouwenhakken, een vernieuwend boek, taboe doorbrekend en vooral lekker leesbaar.

“Ze is mooi, heel erg mooi. En die benen, mijn hemel. Haar borsten zitten ook goed in haar turquoise topje en… wacht even… zit ik nu te fantaseren over een vrouw?”

Mannenpakken/Vrouwenhakken gaat over de 25-jarige Milou wie na een lange relatie op zoek gaat naar meer. Tijdens het uitgaan, daten en gezellige borrels met vriendinnen wordt haar aandacht steeds getrokken door vrouwen. Langzaam begint ze te twijfelen, is ze misschien toch meer van de vrouwen? Haar ontdekkingstocht begint op het internet. Online daten. Vrouwen blijken niet zo makkelijk als Milou denkt en ook haar omgeving is wat lastig. Want hoe kun je ‘ineens’ op vrouwen vallen? En dan het seksuele aspect… Milou stuit tegen een hoop clichés en niet alles blijkt over rozen te gaan.

“Kijk, vrouwen luisteren. Mannen niet. En het belangrijkste voordeel! Het allerbelangrijkste voordeel! Geen pil meer!’

Waar de meeste chicklits een beetje oppervlakkig zijn, gaat Mannenpakken/Vrouwenhakken nét iets verder. De gevoelens van Milou worden niet oppervlakkig beschreven en gaan juist hier wat meer de diepte in. Vanaf de eerste bladzijdes zit je in Milous hoofd, leest en voelt met haar mee door haar ‘gedachtes’ die tot in detail nauwkeurig en zorgvuldig zijn beschreven. De dialogen in het boek tussen Milou en haar dates en Milou en haar vriendinnen worden uitvoerig behandelt waardoor het boek lekker weg leest en toch niet ‘al te makkelijk’ is. Iets meer niveau dan de gemiddelde chicklit, zeg maar.

 “De deurbel gaat. Daar is ze! Als een bezeten achtjarige met ADHD ren ik de trap af. Beheers jezelf Milou! Je bent nu ongeveer net zo aantrekkelijk als zo’n oude gebochelde non.”

Naast de serieuze kant van Milous zoektocht naar zichzelf, acceptatie en mooie vrouwen zit er ook een hoop humor in het boek. Milou zelf is gewoon heel grappig en vooral ook een beetje naïef en onnozel. Het is moeilijk om dingen te vertellen zonder het boek te verraden, dus dat doe ik dan ook niet. Het boek leest lekker weg, is vlot geschreven en buiten dat om zit er ook een goed verhaal achter. Geen standaard ‘ze leefden nog lang en gelukkig’, wel een echte chicklit, maar wel taboe doorbrekend op het gebied van vrouwen, liefde en seksualiteit. Een chicklit, maar dan over vrouwenliefde.

Toch zou ik dit boek niet alleen aanraden aan ‘vrouwen wie op vrouwen vallen’. Zeker niet! Mannenpakken/Vrouwenhakken is meer dan een ‘leuk boek voor vrouwen die op zoek zijn naar hun seksuele identiteit of lesbiennes’. Het is gewoon een goed boek, lekker leesbaar, een fijn verhaal vol humor, clichés en een tikkeltje (seksuele) spanning. Mannenpakken/Vrouwenhakken gaat niet over de vele verschillen tussen hetero’s en homo’s, maar dikt juist de overeenkomsten lekker aan. Want eigenlijk zijn die er nog veel meer.

Mannenpakken/Vrouwenhakken (Uitgeverij Palmslag) is verkrijgbaar in de Nederlandse en Belgische boekhandel en absoluut het lezen waard! Zet ‘m dus op je lijstje voor deze zomer, de meeste vrouwen zullen dit boek zeker kunnen waarderen.